Λόγος εις την Α’ Κυριακή των Νηστειών

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, της ορθής πίστεως, η οποία καταπάτησε όλες της αιρέσεις και στερεώθηκε για πάντα. Γι’ αυτό η Κυριακή αυτή καλείται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Οι αιρέσεις φάνηκαν ήδη απαρχής του χριστιανισμού. Οι ίδιοι οι   Απόστολοι του Χριστού προειδοποιούσαν τους συγχρόνους τους, και μαζί τους και εμάς, για τον κίνδυνο από τους ψευδοδιδασκάλους.

Ο  Άγιος Απόστολος Πέτρος στη Β’ Καθολική επιστολή γράφει το εξής: «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται  ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν, και πολλοί εξακολουθήσουσιν αυτών ταις ασελγείαις, δι’ ους η οδός της αληθείας βλασφημηθήσεται» (Β’ Πετ. 2, 1-2).

Ο Άγιος Παύλος, επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη από την Ελλάδα, έκανε στάση στην Έφεσο. Εκεί στους χριστιανούς κατοίκους της πόλεως έλεγε: «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαροίς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ. 20, 29-30).

Πολλοί τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι και σχισματικοί υπήρχαν στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Μερικές αιρέσεις τάραζαν την Εκκλησία ολόκληρους αιώνες, όπως για παράδειγμα οι αιρέσεις του Αρείου, του Μακεδονίου, του Ευτηχούς, του Διοσκόρου, του Νεστορίου και επίσης η αίρεση της εικονομαχίας. Οι αιρέσεις αυτές προκάλεσαν πολλές διαταραχές στην Εκκλησία και την βασάνισαν πολύ. Υπήρχαν πολλοί ομολογητές και μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι την αληθινή πίστη στον αγώνα κατά των ψευδοδιδασκάλων και των αιρετικών.

Υπήρχαν επίσης και πολλοί και μεγάλοι ιεράρχες οι οποίοι και αυτοί υπέφεραν πολλούς διωγμούς και πολλές φορές εξορίστηκαν. Ο Άγιος Φλαβιανός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, για παράδειγμα,  σε μία σύνοδο υπό την προεδρία του Διοσκόρου, η οποία καλείται «λειστρική», χτυπήθηκε τόσο άγρια που μετά από τρεις ημέρες πέθανε.

Η τελευταία στη σειρά των αιρέσεων, η αίρεση της εικονομαχίας, ήταν αυτή που επέφερε τα περισσότερα βάσανα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η αίρεση αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 717. Ανέβηκε στο θρόνο με τη βοήθεια του στρατού όπου υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Επειδή ήθελε να ευαρεστήσει το στρατό άρχισε σκληρό διωγμό κατά των εικονοφίλων.

Ο διωγμός αυτός συνεχίστηκε και στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, ο οποίος διαδέχτηκε στο θρόνο τον Λέοντα. Η κόπρος σημαίνει τα κόπρανα. Ονομάστηκε Κοπρώνυμος διότι κατά την βάπτισή του μόλυνε την κολυμβήθρα. Οι δύο αυτοί αυτοκράτορες για πολλά χρόνια είχαν την εξουσία στα χέρια τους και προκάλεσαν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Μετά από αυτούς υπήρχαν και άλλοι αυτοκράτορες εικονομάχοι, οι οποίοι συνέχισαν το έργο των προκατόχων τους και βασάνισαν την Εκκλησία επί ολόκληρα χρόνια.

Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα βάσανα που υπέφερε η Εκκλησία στα χρόνια της εικονομαχίας και ιδιαίτερα οι μοναχοί οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα των ιερών εικόνων. Οι αυτοκράτορες εικονομάχοι έκλεισαν πολλά μοναστήρια, πολλές εκκλησίες όπου υπήρχαν εικόνες τις έκαναν αποθήκες. Τους μοναχούς τους βασάνιζαν άγρια: τους έβγαζαν μάτια, τους έκοβαν μύτες, έσπαζαν εικόνες πάνω στο κεφάλι τους. Τους αγιογράφους με τα πυρακτωμένα σίδερα τους έκαιγαν τα δάκτυλα.

 Μόνο, τότε, όταν στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σταμάτησε ο διωγμός αλλά όχι οριστικά. Το 787 η Ειρήνη συγκάλεσε την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία περί της τιμητικής προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αλλά και μετά τη σύνοδο υπήρχαν αυτοκράτορες εικονομάχοι, όπως, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ και άλλοι. Η αίρεση αυτή συντρίφτηκε οριστικά μόνο επί της θεοσεβέστατης Αυγούστας Θεοδώρας, όταν το 842 συγκλήθηκε η τοπική σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη η οποία επικύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία. Η σύνοδος αυτή αναθεμάτισε όλους αυτούς που τολμούν να λένε ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων είναι ειδωλολατρία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ειδωλολάτρες.

Και εδώ οι αιρετικοί μας λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τολμούν να αποκαλούν τις εικόνες μας είδωλα και εμάς ειδωλολάτρες. Και μέχρι που φτάνει το θράσος τους; Θα σας πω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα σε μία πόλη της Σιβηρίας. Την ώρα  της λειτουργίας δύο βαπτιστές μπήκαν μέσα στην εκκλησία και άρχισαν εκεί να φωνάζουν ότι οι ορθόδοξοι είναι ειδωλολάτρες και οι εικόνες τους είδωλα. Τι ανοησία!

Πως τολμούν αυτοί να ανοίγουν το ακάθαρτο στόμα τους και να λένε αυτά τα λόγια που στάζουν δηλητήριο, αποκαλώντας μας ειδωλολάτρες και τις εικόνες μας είδωλα; Αυτό δείχνει πως δεν έχουν κατανοήσει σωστά την δεύτερη εντολή του Μωσαϊκού νόμου: «ου ποιήσεις σ’ εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γή κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4).

Τι σημαίνει αυτή η εντολή; Νομίζω ότι το νόημά της είναι ξεκάθαρο. Η εντολή αυτή απαγορεύει αντί να προσκυνάμε τον Ένα, Μοναδικό και Αληθινό Θεό να κατασκευάζουμε είδωλα και να τα προσκυνάμε. Όπως το έκαναν οι αρχαίοι λαοί: οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και άλλοι…

Αυτή είναι η ειδωλολατρία. Η δική μας όμως η προσκύνηση των ιερών εικόνων μοιάζει σε τίποτα  με την ειδωλολατρία; Ασφαλώς όχι. Τα είδωλα απεικόνιζαν κάτι που  δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, που είναι καρπός φαντασίας. Οι δικές μας εικόνες εικονίζουν την πραγματικότητα. Πραγματικά, δεν ζούσε μεταξύ μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον Οποίον δοξάζουμε και τις εικόνες του Οποίου προσκυνάμε; Δεν ζούσε μεταξύ μας η Παναγία, την οποία ζωγράφισε ο Άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς; Την εικόνα του αυτή την ευλόγισε η ίδια η Θεοτόκος, λέγοντας ότι η χάρη της θα είναι πάντα μ’ αυτή την εικόνα. Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται από τις εικόνες της Παναγίας.

Και οι άλλες εικόνες, δεν εικονίζονται σ’ αυτές  πραγματικά πρόσωπα των αγίων του Θεού που ζούσαν εδώ πάνω στη γή; Οι εικόνες τους αυτές είναι τα πορτραίτα τους και με κανένα τρόπο δεν είναι είδωλα. Μόνο ασεβές και ακάθαρτο στόμα τολμά να λέει ότι οι εικόνες μας είναι είδωλα και εμείς είμαστε ειδωλολάτρες. Να σιωπήσουν οι ασεβείς διότι η Οικουμενική Σύνοδος απήγγειλε το ανάθεμα εναντίον τους.

Να το ξέρετε, να το θυμάστε και να μην συναναστρέφεστε με τους αιρετικούς. Να μην απομακρύνεστε από την Εκκλησία, μη σχίζετε το χιτώνα του Χριστού. Να θυμάστε ότι ο Χριστός στην αρχιερατική του προσευχή παρακαλούσε τον Πατέρα Του, λέγοντας: «ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύσει ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17, 21). Ο Κύριος θέλει ενότητα της Εκκλησίας. Οι σχισματικοί, οι οποίοι βρίσκουν σφάλματα στη διδασκαλία της Εκκλησίας, απομακρύνονται απ’ αυτήν και πιστεύουν ότι θα βρούν τη σωτηρία στις αιρετικές τους οργανώσεις.

Ξέρετε όμως τι έλεγαν οι μεγάλοι άγιοι για τους ανθρώπους που σχίζουν το χίτώνα του Χριστού; Ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, είπε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και δεν έχουν κοινωνία μαζί της και μάρτυρες να είναι, ακόμα και με το αίμα τους, δεν καθαρίζουν την αμαρτία τους διότι η βαριά αυτή αμαρτία της διαίρεσης της Εκκλησίας δεν καθαρίζεται ούτε με το αίμα. Και ο άγιος ιερομάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε ότι αυτός που προκαλεί σχίσμα στην Εκκλησία δε θα κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού.

Όλοι οι αιρετικοί, όμως, είναι κήρυκες του σχίσματος. Ενώ ο απόστολος λέει: «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ήν υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ’ αυτών» (Ρωμ. 16, 17). Και στην άλλη επιστολή του λέει το εξής: «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 9). Και όλοι οι αιρετικοί ευαγγελίζουν όχι αυτό που ευαγγελίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία μας γέννησε πνευματικά.

Θυμηθείτε και τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είπε στους αποστόλους και μέσω αυτών σε μας τους διαδόχους τους: «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10, 16).Τρομερά είναι αυτά τα λόγια του Κυρίου. Να τα θυμάστε πάντοτε. Να μην ξεχνάτε και αυτήν την ημέρα, την ημέρα του θριάμβου της ορθοδόξου πίστεως. Η πίστη αυτή διατυπώθηκε οριστικά στην Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο η οποία στερέωσε την Ορθοδοξία και καταπάτησε όλες τις αιρέσεις και τα σχίσματα.

Πάνω από χίλια χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε η Ζ´ Οικουμενική Σύνοδος και δεν έχουν ξαναγίνει Οικουμενικές Σύνοδοι. Γιατί; Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Δεν υπήρχε δυνατότητα να συγκληθούν. Αλλά να μην λυπόμαστε που δεν έγιναν άλλες και δεν γίνονται σήμερα οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Αυτές οι επτά που έχουμε, τακτοποίησαν όλα τα ζητήματα και έλυσαν όλα τα προβλήματα που είχε η Εκκλησία με τις αιρέσεις και στερέωσαν την ορθόδοξη πίστη.

Θα πείτε πως σήμερα έχουμε πολλές καινούριες αιρέσεις και σχίσματα. Ναι, έχετε δίκαιο. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως οι καινούριες αυτές αιρέσεις δεν λένε τίποτε καινούριο αλλά επαναλαμβάνουν αυτά που ήδη έχουν πει οι παλαιοί αιρετικοί. Και όλες αυτές οι αιρέσεις αναθεματίστηκαν από την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο. Γι’ αυτό μας αρκούν οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαίτερα της Εβδόμης. Γι’ αυτό και χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε σήμερα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας τη οποία εξέφρασε και στερέωσε η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ορίστηκε αυτή την ημέρα να ψάλλεται δοξολογία ως ευχαριστία στο Θεό για την στερέωση της Ορθοδοξίας. Και αυτή την δοξολογία θα ψάλλουμε τώρα.

_______________________

Πηγή: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και Ομιλίες, τόμος Α´.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ

«...δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου,κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. 25, 34).

Δέος καί συστολή προκαλεῖ ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Αὐτό ὅμως εἶναι λάθος καί ἡ πορεία τῶν σκέψεών μας θά δείξει τό γιατί.

Μία καί μοναδική φορά μίλησε ὁ Κύριος τόσο ξεκάθαρα γιά τή Δευτέρα Παρουσία Του καί γιά τήν κρίση τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς βάζει σήμερα ν’ ἀκούσουμε αὐτά τά λόγια τοῦ Χριστοῦ μας, λίγο πρίν ξεκινήσουμε τό

μεγάλο ἀγώνα τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, γιά νά δοῦμε τί θέλει ἀπό μᾶς ὁ Θεός, τί πρέπει νά πετύχουμε καί ποῦ πρέπει νά φτάσουμε μέ τήν ὅλη

πνευματική μας προσπάθεια.

Δύο εἶναι τά μεγάλα συνθήματα τῆς σημερινῆς περικοπῆς. Ἡ πρώτη μεγάλη ἀλήθεια τῆς ἡμέρας εἶναι ὅτι ἡ μέλλουσα κρίση εἶναι ἕνα γεγονός σίγουρο καί  ἀδιαμφισβήτητο. Τό μόνο σίγουρο γεγονός τῆς παρούσας ζωῆς μας εἶναι ὅτι θά

πεθάνουμε. Τό μόνο σίγουρο γεγονός τῆς μέλλουσας ζωῆς μας εἶναι ὅτι θά  κριθοῦμε. Ὅσο σίγουρο γιά τή ζωή μας εἶναι τό περιστατικό τοῦ θανάτου, πού μᾶς

περιμένει ὅλους χωρίς ἐξαίρεση, τόσο σίγουρο καί μετά τό θάνατό μας εἶναι τό γεγονός τῆς κρίσεώς μας, πού θά γίνει γιά ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους.

Γιά τό γεγονός τοῦ θανάτου οὐδείς ἀμφιβάλλει καί ἀπιστεῖ. Πῶς θά μποροῦσε, ἄλλωστε, νά ἀμφισβητήσει κάποιος τό θάνατο, ἀπό τόν ὁποῖο σ’ ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη ἱστορία δέν ὑπῆρξε οὔτε ὑπάρχει οὔτε θά ὑπάρξει ἔστω καί ἕνας δραπέτης;

Μᾶς φοβίζει ὁ θάνατος καί μᾶς θλίβει, ἀλλά ὅλοι πιστεύουμε στήν ὕπαρξή του, ἀφοῦ στό θάνατο δέν ὑπάρχει ἐξαίρεση.

Μετά τό θάνατο ὅμως; Ἐκεῖ οἱ ἀπόψεις διίστανται καί ἀντικρούονται. Ἄλλοι νομίζουν πώς ὅλα τελειώνουν στόν τάφο. Ἄλλοι νομίζουν πώς ὁ ἄνθρωπος ξανάρχεται στή ζωή μέ ἄλλη μορφή.

Ἄλλοι θεωροῦν πώς μετά τό θάνατο ὁ ἄνθρωπος περνάει σέ μία κατάσταση χαώδη καί μηδενιστική.

Ἐλάχιστα εἶναι τά ἡρωικά πνεύματα πού πίστεψαν στήν μετά τό θάνατο ζωή. Ἀκόμη πιό ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι πού πιστεύουν στή μετά τό θάνατο κρίση.

Καί ὅμως ὁ Κύριός μας σήμερα μᾶς ὁμιλεῖ γι’ αὐτή τή μεγάλη ἀλήθεια τῆς κρίσεως. Ὅσο σίγουρο εἶναι ὅτι θά πεθάνουμε, τόσο σίγουρο εἶναι πώς, ἀφοῦ πεθάνουμε, θά κριθοῦμε. Ἡ διδασκαλία περί τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ μας καί περί τῆς μελλούσης κρίσεως δέν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα καί ἐφεύρημα. Εἶναι ξεκάθαρη διδαχή, πού τήν ἀκούσαμε σήμερα μέ κάθε λεπτομέρεια ἀπό τό ἀδιάψευστο στόμα τοῦ Θεανθρώπου. Ἤ πιστεύουμε στή μέλλουσα κρίση, ὅπως καί σ’ Αὐτόν πού τή δίδαξε, ἤ ἀπορρίπτουμε τή διδασκαλία περί μελλούσης καί τῆς μελλούσης κρίσεως. Ἄρα λοιπόν τό πρῶτο σύνθημα τῆς σημερινῆς ἡμέρας εἶναι χαρούμενο καί ἡ πρώτη ἀλήθεια εἶναι γεμάτη αἰσιοδοξία.

Πεθαίνουμε, ἀλλά γιά λίγο, καί μετά τό θάνατό μας θά ἀναστηθοῦμε, γιά νά κριθοῦμε καί νά ζήσουμε γιά πάντα. Κάθε μέρα φτύνουμε τό θάνατο κατά πρόσωπον, διότι τοῦ φωνάζουμε μέσ’ ἀπό τό Σύμβολο τῆς πίστεώς μας «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν».

Ἡ δεύτερη μεγάλη ἀλήθεια τῆς ἡμέρας ἔχει νά κάνει μέ αὐτή τούτη τή διαδικασία τῆς κρίσεως. Πῶς θά μᾶς κρίνει ὁ Θεός; Κάθε δικαστής δικάζει μέ βάση κάποια νομολογία. Οἱ νόμοι τοῦ κράτους εἶναι γνωστό πώς καθορίζουν τήν κρίση καί τήν ἀπόφαση τῶν δικαστῶν. Μέ τόν οὐράνιο δικαστή μας λοιπόν τί θά γίνει; Μέ βάση ποιά νομολογία θά μᾶς κρίνει Ἐκεῖνος πού στέκει πάνω ἀπό τούς ἀνθρώπινους νόμους;

Μία πρόχειρη ἀπάντηση, ἀλλά πολύ λογική, εἶναι ὅτι ὁ Κύριος θά μᾶς κρίνει μέ βάση τό δικό Του νόμο. Εἶναι ἀλήθεια πώς ὁ Θεός ἔδωσε τό νόμο Του στούς ἀνθρώπους. Μία σειρά ἀπό ἐντολές στήν  Παλαιά Διαθήκη καί μία σειρά ἀπό παρακαταθῆκες

στήν Καινή Διαθήκη θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι δίνουν τό πλαίσιο τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ.

 Ὁ Θεός μᾶς ἔχει δώσει συγκεκριμένες ἐντολές, τίς ὁποῖες ἄλλοι ἀπό μᾶς τίς τηροῦμε καί ἄλλοι τίς παραβιάζουμε.

Τό πιό λογικό λοιπόν θά ἦταν νά κριθοῦμε μέ βάση αὐτές τίς ἐντολές καί τίς διατάξεις τοῦ Θεοῦ. Ἔρχεται ὅμως ὁ ἴδιος ὁ Χριστός νά διαφωνήσει μ’ αὐτή τήν ἄποψη.

Ὁ νόμος πού θά καθορίσει τήν ἄποψη τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς εἶναι ὁ νόμος τῆς ἀγάπης. Αὐτό μᾶς λέει ὁ Κύριος σήμερα. Ὁ Θεός ἐκείνη τή στιγμή τῆς κρίσεως δέν θά μᾶς πεῖ ὅτι παραβιάσαμε τήν τάδε ἤ τήν τάδε ἐντολή. Δέν θά κρίνει οὔτε θ’ ἀξιολογήσει ὁ

Θεός τίς ἁμαρτίες μας. Δέν ἐνδιαφέρεται ὁ Θεός γιά τό πόσο ἁμαρτήσαμε οὔτε τί εἴδους ἁμαρτίες διαπράξαμε. Τό μόνο πού θά ἐξετάσει ὁ Θεός εἶναι

τό πόσο ἀγαπήσαμε.

Ὁ Θεός δέν θ’ ἀξιολογήσει τήν ἁμαρτία μας. Ὁ Θεός θ’ ἀξιολογήσει τήν ποιότητα

τῆς ἀγάπης μας. Αὐτό εἶναι τό δεύτερο αἰσιόδοξο μήνυμα τῆς ἡμέρας. Ἄς μή φοβηθοῦμε τά λάθη μας.

Δέν θά μᾶς καταδικάσουν αὐτά. Ἄς μάθουμε ν’ ἀγαπᾶμε. Εἶναι τόσο ὄμορφο, τόσο εὐχάριστο καί πολύ εὔκολο.

Πόσο ἀγαπήσαμε λοιπόν; Μάλιστα πόσο ἀγαπήσαμε τούς ἄλλους; Μήπως μάθαμε ν’ ἀγαποῦμε μόνο τόν ἑαυτό μας; Τό σύνθημα τῆς ἡμέρας εἶναι ξεκάθαρο. Ὅσο πιό πολύ ἀγαπήσουμε τούς ἄλλους, καί μάλιστα τούς περιφρονημένους αὐτῆς τῆς ζωῆς, τόσο πιό κοντά καί πιό σίγουρα θά βρεθοῦμε στή σωτηρία μας καί τόσο πιό βέβαια θ’ ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ ἀδεκάστου κριτοῦ μας: «...δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου». Ἀμήν.

Δευτέρα Παρουσία (Καπέλα Σιξτίνα)